Riding wawes again

Liver skjer og det er ikkje alltid ein klarer å halde seg på hesten. Ein ramlar av stundom. For kortare eller lengre tid. Men på eit eller anna tidspunkt får ein prøve å freiste seg opp i sadelen att. Ha det litt morro. Gjere kjekke ting med kjekke folk. Leike og le. Godta at ein ikkje er der ein var, men likevel kunne glede seg over over det ein framleis får til. Ramle og slå seg, men reise seg att like fort.

Det er fire år sidan sist eg surfa. Det var i Hoddevika med Mildrid. Husmorferie med ungar på slep. Det har rent mykje vatn i havet sidan den gong. Ungane har vakse til, vondtane er blitt fleire og erfaringsbanken større. På godt og vondt. Padleturane har blitt færre og færre, og surfinga lagt aldeles på hylla. Heilt til det forleden slo meg at no var tida inne. Dette kan ikkje vedvare lengre. Eg treng å leike litt. På ordentleg. Ikkje berre snakke om saknet over det som ein gong var.

Eg sjekkar Surfemeldingane. Og som om nokon skjønar kva eg treng ser meldingane heilt perfekte ut for ein rusten kropp. Eg tek kontakt med Lene, og før eg veit ordet av det sit to blad Lene og eg i kvar vår kajakk på veg til surfespoten Alnes. Eg har testa Playen på tur i bølger, men aldri på surf, så adrenalinet og frykten  slår til tvert. Angeren kjem sigandes i det vi passerer nokre brott på veg utover og eg slappar på ingen måte av. Men eg overlever og pustar letta ut, når eg kan ligge i dønningane utan frykt for velt.

Dei to andre hiv seg uti det. Eg har ein lengre diskusjon med meg sjøv: Det ser for voldsomt ut. Bølgene er for bratte. Dei bryt for langt inn mot stranda. Eg kjenner ikkje Playen godt nok. Rulla sit ikkje. Eg kjem meg ikkje opp i kajakken att om eg må ut. Men så ser det likevel så utruleg freistande ut..... Lene H som ikkje har gjord dette så mykje, drit i alt ho ikkje kan enno. Surfar, går rundt. Må ut av kajakken. Og gliser likevel. Ikkje fakerten om eg kan være nokke dårligare. Dette har eg jo gjort før.....

På neste bølge kastar eg meg uti det. Det får briste eller bære. Men det går heilt fint. Bølga var lita, eg fekk nesten ikkje surf, men nok til at frykten slapp taket. Frå då av og utover er det berre morro. Vi leikar og har det kjekt, vert tøffare og tøffare. Etter to timar har kroppen fått nok. Bølgene tek til å bli store, det har begynt å bli skymt - på tide å gi seg. Det kjennes godt å ha fått surfa igjen. For kropp og sjel!

Takk for ein herleg kveld damer! Akkurat det eg hadde behov for no!

Og Lene sin versjon av turen kan du lese om her.

 

Mikrotelting på Alnes

Det er lenge sidan eg har vore på telttur med lillemor. Som i grunn er i ferd med å bli stor jente. Difor var eg ekstra spent på om ho framleis ville bli med på telting med mutteren. Og det ville ho!Rett nok med nokre krav: Sjokolade. Potetgull. Kort veg å gå. Kakao med krem. Havregraut til frukost. Og ettersom det var laurdagskvelden syntes eg at dette var heilt innafor.

Sol og fine meldingar. Vi traskar utover. Litt vel langt synes lillemor. Eg har sånn nåkkenlunde sett meg ut kor det kan være fint å telte, men terrenget er vått så det vert litt leiting. Vi finn oss ein plass til slutt likevel, med utsikt over heile leia. Då er det berre å få opp med teltet i ein fart, finne fram kamera og sjokolade, og sette seg godt tilrette oppå ein stein å sjå på at sola går ned i havet. Det vert ei magisk lita stund der på steinen. 

Lillemor seier ikkje så mykje, før ho brått snur seg av kvistar som knekk og får auge på ein hjort som strevar med å klyve opp dei bratte fjellsidene rett bak oss. Det er eit ungdyr, men eit flott eksemplar som teiknar til å verte ein stor kronhjort om eit år eller to. Hjorten kjem seg ikkje opp, men vil ikkje ned heller. Han har sett oss og er ikkje trygg på om det det er så lurt, no midt i hjortejakta. Men til lutt tek fornuften over - han går ned att og finn ei betre rute opp.

Dag går mot kveld, og kveld går mot natt. Himmelen er djup blå, og etter kvart som mørkret tek over, kjem stjernen tydligare fram. Først Karlsvogna, etterkvart kan vi og sjå Melkeveien. Og stjerneskudd. Det er flust av dei ikveld!

Vi sit og småpratar rundt bålet heit til det er på tide å ta kveld. Smarttelefonen får ligge i fred, foruten når vi tek bilder. Ingen ytringar om at det er keisamt, og ingen som frys sjøl når doggen legg seg på bakken. Minsta sloknar tvert og søv godt heile natta.

Mens minsta ville ha havregraut til frukost synes eg det er betre med steikt egg og flesk og fyrer opp kokeapparatet. Kokekaffe høyrer sjølvsagt med på tur, og når herlege duftar når minsta er plutselig ikkje havregraut interessant lengre, så det endar med at eg må dele. Vi kosar oss med lang, god frukost før det er på tide å vende heim att.

Ein magisk tur har det vore, både for liten og stor. Og ikkje minst eit herleg avbrekk frå det digitale tytet vi til stadighet vert utsett for. Så får eg berre krysse fingrane for at minsta aldri vert for stor til å bli med mor på tur.

Kanondag på Alnes!

Lene og eg har fått blod på tann. Dessutan treng vi å puste inn frisk luft etter lange dagar med innestengt kontorluft. Alnes it is! Gutane vert varsla, men dei kan ikkje denne gongen heller. Nei, nei- dei om det. Vi møtest på Alnes rundt halv fem. Forhalda ser bra ut. Og stranda er full av neoprenselar. Surfarar av det kule slaget. Eg føler meg som eit hår i suppa, men skitt au. Stranda er for alle. 

Det er kraft i bølgene i dag, og det må litt timing til for å komme seg heilberga ut. Men SÅ- bølgene er perfekte, dei er lett å fange og eg suser innover mot stranda, leeeeeeenge, og rekk såvidt å hoppe av tidsnok før dei smell inn i steinane på stranda. Og slik held vi på opp att og opp att. Eg vert tøffare i trynet og øver på kontrollert avslutning med stil. Ingen ting slår følelsen eg har der eg susar avgarde medan eg i augnekroken ser korleis surfarane snur seg og følger meg spent med med blikket. Eg avsluttar med ein litt kul sidesurf utan å kolve. Ha! -dette kan vi altså, i fall dokke var i tvil. 

Bølgene veks og det er nesten like spennende å komme seg ut som å surfe innover. Eg misser på timinga og vert stående opp mot toppen av bølgekammen. Eg står stille der lenge og ventar på å kolve. Det gjer eg ikkje. Det går ei stund og så skjønar eg kva som skjer- eg surfar bakover! Gud hjelpe meg! Det varer og varer, men så kjenner eg at hekken buttar ned i sanda og eg tek ein baklengs salto. Surfarane måper. Og eg gliser! 

Vi hojar og herjar og flirer så smilet går nesten rundt- vi to damene- i to stive timar. Dette er den kjekkaste surfeøkta eg har hatt ever. Hoddevika på Alnes liksom- kan det bli betre? Og når eg avslutningsvis klarer å surfe meg inn mellom steinane på stranda utan alvorlege mén kan eg berre seie meg fornøgd. For ein kveld, for nokre forhald!

Berre så j....kla synd at eg denne eine gongen valgte ikkje å ta med kamera med meg ut.....Men oktoberbading vart dokumentert. Det er jo noko.

Slik ser perfekte surfebølger ut!

Og blide damer :)

Time Out

Mykje jobb og anna spetakkel har no resultert i at det har blitt alt for lite leik på Alnes i år. Og surfepremiere på Alnes vart for meg så seint som 10.september. Kor eg hadde sakna dette! Tilbake til lange dagar på jobb satt eg og spekulerte på korleis eg kunne klare å klemme ei surfeøkt inn mellom tidsfristane. To sjeler- ein tanke. Melding om kanonforhald på Alnes tikka inn frå Lene. På tide med ein Time Out- arbeidsoppgåvene forsvinn ikkje og hus og heim får klare seg sjølv - no er det berre å prioritere dei viktige tinga her i livet!

Oppmøte kl. 17.00 på Alnes. Gutane kan ikkje så vi må klare oss sjølve. Og det er vi faktisk fullt i stand til. Sjølv om det har blitt lite surfing i år kjenner eg at eg blitt merkbart tryggare. Eg klarer å styre surfen betre, tør meir, og finst ikkje redd for å gå rundt. Eg klarer til og med nesten å rulle meg opp att på vranga. Litt vanskelig å fange surfen, men vi får nokre fine kvar. I ein og ein halv time har vi bølgene for oss sjølve, det held. Då er vi passe sliten og vel fornøgde begge to. Og vi konkluderer med at surfing på Alnes gjer godt for eit slitent kontorhaude.

Erfaringsmessig vert bileta eg tar frå slike surfeøkter heller dårleg. Og kvifor ta bilete når ein i staden kan ha det kjekt? Så denne gongen vart det berre nokre få.

Rundkast på Alnes

Om det er feilprioritering, konfirmasjon eller mye jobb som er åraken har jeg ikke fått tid til å fundere så mye på ennå, men saken er den at jeg ennå ikke har padlet på Alnes i år..... Hoddevika er helt fantastisk altså, men Alnes er noe helt for seg selv. Og når jeg endelig får muligheten hiver jeg meg selvsagt med! Det er meldt lange perioder og forholdsvis mye energi, så jeg er spent, men det ser faktisk overkommelig ut i virkeligheten. Jadda- her er det bare å spenne fast hjelmen og satse på at kroppen husker hva den skal gjøre, og i størst mulig grad koble ut hjernen. Det er nok det de gjør basehopperene også vil jeg tro- ellers hadde de vel hatt vett nok til å la det være....

Kort fortalt: der er ikke noe å si på surfen. Den fanger jeg rimelig greitt og får noen fine surfer, sjøl om det blir en del bom også. Det er avslutningen som er problemet. Bølgene reiser seg bratt før de bryter- og før jeg har fått sukk for meg ligger jeg i vannet og aner ikke hva som er opp eller ned. Og ikke fader om rulla sitter. Ut av kajakk, henge på bølgene og sloss litt med strømmen til jeg blir spylt på land igjen, tømme kajakk og prøve å kjempe seg ut igjen forbi de bratte brenningene. Det er ikke alltid det går det heller. Men her er det bare å ikke gi opp og prøve igjen. Og igjen. Sjøl om jeg egentlig er alt for sliten.

Lene imponerer og ruller seg opp igjen gang etter gang, og Kenneth ser ut som om han storkoser seg. Nei- her er det bare å slutte å tenke på alt jeg ikke får til, men heller prøve å kose meg litt jeg og. Og det gjør jeg. I to stive timer. Da er vi sånn passe gåen alle mann (noen mer enn andre...) og gir oss for kvelden. Det er mye gøy man kan gjøre på fritiden altså, men jeg tror surfing på Alnes tar kaka. Og neste gang sitter rulla (sier jeg til meg selv).

Elg i solnedgang

Kaputt etter lange dager på jobb fikk jeg akutt behov for frisk havluft. Kanskje litt fotosafari på Alnes er tingen? Men sliten og umotivert orket jeg ikke annet enn å sette meg ned, myse utover og sukke tungt. Men det er når man minst venter det at motivene dukker opp. Når jeg bare sitter der og glor egentlig. Energien kommer tilbake og kamera blir plukket frem igjen. Klisjebilder DeLux. Men det driter jeg i. Det gjorde godt for sjelen.

Storhornet, 497 m.o.h

Heimattkomen frå Sunnhordland, og med byrjande rutine for mindre fjellturar er det berre å halde fram. Dagens mål: Storhornet på Godøya. Eit mål eg har hatt lenge, men ikkje klart å realisert. Men nuh! I passe grått, men regnfritt turvêr legg eg avgarde oppover frå Alnes. Vegen opp til Alnesvatnet er kjend- her har eg vore fleire gongar før. Så bers det vidare ut i ukjend terreng. Eg må sjølvsagt stoppe ved Johanskyttsteinen- Sunnmøre sitt svar på Trolltunga. Eg stiltrar meg utpå. Mutters åleine, utan moralsk støtte av noko slag. Det sug i magen- eg må verkeleg forkusere for ikkje å verte svimmel. Eg kjem meg like heil og fin inn på fast fjell att og fortsett oppover.

Eg er relativt tidleg ute, men likevel har folk byrja å sige oppover før meg. Dette er eit populært turmål. Og eg forstår kvifor. Utsikta er heilt fantastisk. Hav og fjell og det er så uendeleg vakkert. Eg sit og nyt ei lang stund før eg går ned att. Stoppar opp ved Alnesvatnet, og på sletta rett ovom Alnes- favorittutsynsplassen min. Vel nede att kjem regnet, men det gjer ingen verdens ting. Storhornet er erobra og lukka fullkomen.

Vårherres Katedral

Julaften. Pinnekjøttet er satt på koking og det er ennå en stund til julen ringes inn. Kaldt og blå himmel. Kirke eller Alnes? Det blir Alnes- uten tvil! Alene og med tid til meg selv og lang lukkertid. Det blåser nordavind fra alle kanter. Men det er deilig å sitte her ute. Nesten mutters alene i Vårherres Katerdral. Jeg nyter fraværet av julestress, og folk også for den del. Bare vind, bølger og vakkert lys. Så er timen min over. Kald inn til beinet setter jeg meg i bilen og kjører hjem. Og kjenner jeg er heldig som har et så vakkert sted å komme til.

Alnes i solnedgang

 Alnes- vill          og vakker. Min 

absolutte favoritt. Bølgesafari i solnedgang 

for å sjekke ut surfevarsel versus faktiske 

forhold. Det er ubeskrivelig vakkert, og 

hjertet stopper nesten opp et lite øyeblikk. 

Jeg trekker pusten dypt, kjenner duften av 

sjø og solstrålene som såvidt varmer i 

kjakene. Umulig å feste et slikt 

øyeblikk på film.Til slutt 

legger jegkamera 

fra meg og bare 

nyter

...