Aleinenatt i naturen

Årest siste tur gjekk utover stranda frå Alnes. Her har eg sett meg ut ein ny teltplass eg har hatt planar om teste ut ei god stund. Eg har tenkt på kor fint det ville være å ligge her ute åleine og sjå opp på stjernehimmelen. Sitte ved bålet og kose meg glugg ihjel. Men som i livet ellers vert det sjelden slik ein drøymer om.

Eg må vedgå at motet var i ferd med å svikte når kvelden og mørkret kom og tida for avreise nærma seg. Kaldt og hustrig var det der eg parkerte bilen, og brått kjende eg meg mutters åleine. Men dette berre måtte eg gjere. For min eigen del. Og når eg først var komme godt i gang gjekk det i grunn fint. Lykta viser veg og eg har stort sett kontroll på kor eg er til ei kvar tid - utan GPSèn på telefonen, for her er det ikkje dekning. Litt tungt er det, men frosten gjer det trass alt lettare å gå, sjølv om eg må passe på kor eg set føtene for ikkje skli på isen. Og etter ein liten times gange er det på tide å leite opp teltplassen. Og jaudå - eg finn den etter bittelitt fomling.

Men så vart det i grunn slutt på morroa. Vinden er sur, det vert kaldt og bålet gir ikkje den varmen eg treng. Det er rett nok stjerneklart, men eg frys og klarer ikkje heilt å nyte det. Så sit eg der då, åleine og frys medan eg tenkjer attende på året som har gått. På all erfaringa eg gjerne skulle vore forutan, men som likevel har gjort meg sterkare trass alt. Eg sit slik ei tid og synes synd på meg sjølv til det vert så kaldt at det ikkje er råd å sitte ute lenger. Det skal bli godt å krype ned i ein varm pose...

Lettvektsteltet som eg tok for å spare vekt, bles det sjølvsagt tvers gjennom. Eg får ikkje varmen i meg samme kva, og frys meg gjennom det meste av natta. Og som om ikkje det er nok viser det seg at kokeapparatet er kaputt når eg skal til å lage meg frukost og. Ikkje har eg sjokolade på lur heller, dessutan la meg svolten. Og vinden er framleis sur og kald.....Eg skyller ned ein neve tørre havregryn med ein klunk iskaldt vatn, tek nokre bilete, pakkar sakene mine og tuslar meg attende til bilen. Litt slukøra, men ein turerfaring rikare........

 

Adventspadling i Skodje

Vinteren har gjort sin ankomst, og det konstante regnet har endeleg gitt seg. Det har regna og/eller blese i vekesvis, og eg er sånn passe lei. Når det endeleg er opphald OG helg samstundes er det berre å nytte høvet.

Det er fleire år sidan eg har padle ved Skodjebruene, og når det er litt kald sno i ytre strøk, er indre å foretrekke. Murvika i Skodje er no vel eit fint utgangspunkt tenkte vi - kort veg til bruene, skjerma og fint. Tenkte vi. Eg hadde mistanke om at det kanskje ikkje vart så lett i det eg køyrde over brua og såg innover. Is heile vegen. Og jaudå - den låg relativt tjukk utpå viste det seg når vi sjekka. Definitivt ikkje slusj eller mogeleg å padle når relativt stor stein vert liggande att oppå isen når vi testar.

Nuvel. Her var det berre å snu nasen litt utover att, til isfri sone. Berre nokre kilometer lengre ute i fjorde, på andre sida av bruene, var det heilt isfritt og mykje mildare. Frå Stette padlar vi innover mot bruene. Heile poenget med dagens padletur var jo å få padla under dei særs vakre kontruksjonane. Ta nokre flotte bilder å legge ut på Instagram. Om ein berre visste kor eg hadde pakka kamera .....Etter mykje leiting gir eg meg på det, og vi vert einige om at bildedeling etter turen er ein god ting.

Kamera eller ikkje - det er speilblankt og fint innover. Her er det Ingvild som har fotografert meg og Lene.

Gamal (fremst) og ny bru. Den gamle er heilt klart finast! Foto: Lene

Og sjølsagt - sidan eg ikkje har noko kamera - ser vi oter som leikar seg i straumen under bruene. Vi kjem ganske nære og det er artig å sjå på. Men no byrjar eg å få neglesprett. "Har du fiskevottar med deg?" - spør Lene. Nei sjølsagt har eg ikkje det heller. Eg er blitt så urutinert at eg ikkje ein gong tenkte tanken på at eg kom til å bli kald på fingrane, eg kom ikkje på at eg har eit par heller....Men eg får låne av Lene og bergar fingrane til vi finn ein høveleg rasteplass.

Lene tenne opp bål medan eg leiter fram litt gløgg og pepperkaker. Og kva finn eg mens eg styrer på? Kamera sjølsagt....Jaja. Uansett - det er godt med varme frå bål og varmt i kroppen.

Fjorden ligg speilblank også når vi snur nasen heimover. Det er utruleg flott å være ute slik. Vinterpadling er undervurdert. Stilt og fredeleg. Men kaldt på fingrana. Neste gong vert fiskevottane med! Takk for flott tur!

Haustleg i kajakk

Så er hausten her. Kaldt, grått, vått. Finværet klarer ikkje time det til helg, og når det er i helga ein har tid til å padle, då blir det padletur sjøl om.

Vi legg ut frå Jensholmen. Tek ein runde på innsida av Herøya før vi krysser leia. Ein stor lastebåt langt, langt der ute er på veg nordover. Dei kjem styggfort desse båtane utan at ein heilt klarer å sjå det, men vi rekk å krysse leia før den kjem med grei margin. Så snirklapadlar vi oppover Straumane til vi finn ein passeleg holme å raste på. Det er i grunn ikkje flust av dei her.

Været er ikkje det beste, så planar om bål utgår. Det er ikkje dagen for lang rast i dag. Og når fingrane kjennes passe valne er det på tide å komme seg heim att. Litt kokande vatn i hanskane og eg klarer å gripe om åra att. Det er fredeleg på heimvegen. Søndagsstilt liksom. Ikkje så mykje vind lengre og berre litt vått. Det er til å leve med. Godt å være ute likevel. Fin tur i godt selskap var det no i allefall - uansett vær.

 

Riding wawes again

Liver skjer og det er ikkje alltid ein klarer å halde seg på hesten. Ein ramlar av stundom. For kortare eller lengre tid. Men på eit eller anna tidspunkt får ein prøve å freiste seg opp i sadelen att. Ha det litt morro. Gjere kjekke ting med kjekke folk. Leike og le. Godta at ein ikkje er der ein var, men likevel kunne glede seg over over det ein framleis får til. Ramle og slå seg, men reise seg att like fort.

Det er fire år sidan sist eg surfa. Det var i Hoddevika med Mildrid. Husmorferie med ungar på slep. Det har rent mykje vatn i havet sidan den gong. Ungane har vakse til, vondtane er blitt fleire og erfaringsbanken større. På godt og vondt. Padleturane har blitt færre og færre, og surfinga lagt aldeles på hylla. Heilt til det forleden slo meg at no var tida inne. Dette kan ikkje vedvare lengre. Eg treng å leike litt. På ordentleg. Ikkje berre snakke om saknet over det som ein gong var.

Eg sjekkar Surfemeldingane. Og som om nokon skjønar kva eg treng ser meldingane heilt perfekte ut for ein rusten kropp. Eg tek kontakt med Lene, og før eg veit ordet av det sit to blad Lene og eg i kvar vår kajakk på veg til surfespoten Alnes. Eg har testa Playen på tur i bølger, men aldri på surf, så adrenalinet og frykten  slår til tvert. Angeren kjem sigandes i det vi passerer nokre brott på veg utover og eg slappar på ingen måte av. Men eg overlever og pustar letta ut, når eg kan ligge i dønningane utan frykt for velt.

Dei to andre hiv seg uti det. Eg har ein lengre diskusjon med meg sjøv: Det ser for voldsomt ut. Bølgene er for bratte. Dei bryt for langt inn mot stranda. Eg kjenner ikkje Playen godt nok. Rulla sit ikkje. Eg kjem meg ikkje opp i kajakken att om eg må ut. Men så ser det likevel så utruleg freistande ut..... Lene H som ikkje har gjord dette så mykje, drit i alt ho ikkje kan enno. Surfar, går rundt. Må ut av kajakken. Og gliser likevel. Ikkje fakerten om eg kan være nokke dårligare. Dette har eg jo gjort før.....

På neste bølge kastar eg meg uti det. Det får briste eller bære. Men det går heilt fint. Bølga var lita, eg fekk nesten ikkje surf, men nok til at frykten slapp taket. Frå då av og utover er det berre morro. Vi leikar og har det kjekt, vert tøffare og tøffare. Etter to timar har kroppen fått nok. Bølgene tek til å bli store, det har begynt å bli skymt - på tide å gi seg. Det kjennes godt å ha fått surfa igjen. For kropp og sjel!

Takk for ein herleg kveld damer! Akkurat det eg hadde behov for no!

Og Lene sin versjon av turen kan du lese om her.

 

Endeleg sol og tur til havs!

Eg har besøk og for første gong på lenge, er det opphald to dagar i strekk. Etter ei intens jobbeøkt laurdag var det tid for ein velfortent padletur søndag! Sol, fin temperatur OG så godt som vindstille. Det freistar med tur utover,og Flåvær vert raskt peika ut til å være dagens turmål.

Vi legg ut frå Jensholmen og padlar utover. Det er ikkje så mykje å seie anna enn at det er utruleg vakkert utover. Speilblank sjø, og kun nokre svake dønningar ytterst ute i det vi rundar fyret. Her lunsjar vi og nyt sola i berre BH-en. Så tek vi ein runde til fots på Varholmen før vi snur nasen heim att.

Det er like stilt og fint heile vegen innover att. Like før vi er inne i båthamna att ligg ein oter på rygg og knaskar på eit skjel. Eg har aldri vore så nære oter før og vel å nye synet framfor å ta bilete. Magisk avslutning på ein magisk tur!

Høsttur rundt Giske

Det er haust på Sunnmøre. Regnet har bøtta ned i vekesvis, og meir har vi i vente, men eit lite solgløtt sneik seg inn på værkartet no i helga. Då har ein ikkje eigentleg noko val - ein må utnytte det lille som kjem. Eg hadde ikkje høve til å bli med dei andre til Hoddevika denne helga, så då tok eg meg ein runde rundt Giske åleine. Sjølv om dette er ein favorittur, er eg klar for noko nytt no, kjenner eg. Men likevel: ein fin tur, nok ein gong!