Delfinpadling

Mildrid bur slik til at ho har god oversikt over kva som skjer på sjøen ned forbi. I flere veker hadde ho observert ein delfin som tydeleg jakta på fisk i området, men kom og gjekk litt til og frå. Og når ho på nytt observerte delfinen att, var Lene og eg ikkje vanskelege å be! No er ikkje delfin heilt det same som spekkhoggar og knølkval, men kval er kval!

Ikkje heilt lett å komme inpå denne karen - han var vel mest oppteken med å finne mat enn å vise seg fram for oss. Og for ein fart! Ikkje heilt enkelt å ta bilete av så eg gav det litt opp, men det spelar lita rolle for opplevinga var no flott sjøl om eg ikkje fekk det på film! Og kjekkast av alt - fantastisk kjekt selskap - det er alt for lenge sidan!!

Seinsommartur i vassflata

 Sommaren er på hell, temperaturen både på land og i sjø er i ferd med å krype nedover. Skal eg få meg ein snorkletur før det vert kaldt er det no. Det er meldt vindstille og flatt hav, og den lokale dykkespoten lokkar. Eg er ikkje så glad i publikum, så eg drar ut etter ein tidleg frukost.

Heilt sida eg var lita har livet under vassoverflata facinert meg. Eg kunne være timevis i sjøen når været tillot det, og eg var meir under vatn enn over. Og når det ein sjeldan gong var naturfilmar på TV om livet i havet sat eg klistra. Kanskje er det noko med fargane, og stillheita. Alt beveger seg så roleg under vatn. Tang og tare duvar stille fram og attende. Fiskane får fart på seg først når dei vert skremde - ellers symjer dei berre roleg i kring. Det er ein ro i dette som smittar over på meg.

I fargepsykologien vert blått omtala som ein beroligande farge. Eg forstår kvifor.

Det fine med dykkespoten min er at den er nær land, vatnet er krystallklart året rundt, og det er eit vell med ulike typar tang og tare. Og ein treng ikkje dykke for å sjå.

Her er minst 5 ulike sortar på bilete. Eg skal ikkje prøve meg på å artsbestemme....

Eg nøyer meg med å snorkle, men eg skulle så gjerne svømt nede i tareskogen. Det er fantastisk å sjå på! Det er ikkje så djupt her eg er, og ettersom det og er fjære sjø får eg likevel tareskogen tett på. Om eg synes det er vanskeleg å ta bilete når eg er i kajakk er det endå vanskeligare i vatnet. Men nokre fine bilete vart det no.

Ein skulle tru at med så mykje ulike tang og taresortar burde det vore ein del liv å sjå. Det var det ikkje. Eg såg ein blåstål og ei sjøstjerne. Ikkje noko anna. Mogeleg eg hadde sett meir om eg var på utsida av holmen eg snorkla ved, og kanskje var det for mykje sandbotn her. Kanhende må eg sjå meg om etter andre stader om eg vil sjå meir liv.

Om ikkje anna var det liv over vassoverflata då. Her anar skarven fred og ingen fare. Hadde det vore litt mindre stortare der eg låg hadde eg kanskje klart å snike meg tettare innpå. 

Det vart ikkje lange turen på meg. Sjølv om bølgehøgda ikkje var allverden vart det nok drag i sjøen til at eg begynte å kjenne på kvalmen. Det er mogeleg at ein kjenner draget meir og at kommunikasjonen mellom auger, hjerne og kropp vert meir i ulage der det er langgrunt, slik som her. Tryggleiken kjem først, så eg sluttar mens leiken er god. Uansett vart det no ein fin tur som eg avslutta med ein forfriskande dukkert  - utan våtdrakt!

Jeg vil jeg vil, men får det ikke til

I allefall ikke i Playen. Jeg har øvd meg alt for lite etter at jeg fikk den, så nå er det ikke bønn lenger. Med fine dager i Ålvundfjorden med gode temperaturer både til lands og til vanns, og med verdens beste selskap rigget vi oss til for ei rulleøkt.

Stranda innerst i fjorden burde være en høvelig plass. En fin liten tur er det også.

Så er det dags for øving. Ikke særlig suksess. Jeg holder på å ramle ut. Får ikke kontakt med skroget og knærne sklir av lårstøttene. Så prøver jeg Nukaen istedenfor. Den er litt mindre og er lavere på fremdekk. Jodda - skvetter opp. Både med euroåre og med grønlandsåre. Tilbake i Playen med økt selvtilitt tester jeg med grønlandsåre med forlenget grep. Det går. En gang. Og en gang til. Det er best å gi seg mens selvtilitten er på topp. Jeg får heller se om det går å flytte setet fremmover før jeg øver mer- kanskje det hjelper.

Dessverre er det ikke med rulla som med sykling - den forsvinner litt når man ikke øver jevnlig. Det gjelder også for makkeren. Hodet vil først opp og det er ikke helt lett å orientere seg under vann når man ikke har gjort det på lenge. Okke som - vi har det kjekt. Øver og øver. Og om ikke rulla sitter så tenker jeg at vi likevel er ett steg nærmere.Nå gjelder det bare å fortsette!

Padling lengst vest

 Det er siste ferieveka og været er meldt fint. Og eg er invitert på besøk til Stad. I utgangspunktet berre eit sosialt besøk, men det er vanskeleg å legge frå seg tanken å utnytte høvet til å padle og. Værmeldingane er fantastiske med gode temperaturar, så godt som vindstille og nesten flatt hav. Då burde det være mogeleg å padle mellom Hoddevika og Ervika. Før eg for på besøk. Om eg no fekk nokken med meg.Stad er ikkje staden å padle åleine - uansett vær.

Eg lanserer ideen for Lene, og ho bit på. Sjølv om meldingane seier vindstille er det slett ikkje sikkert det er slik det blir. Det luraste er å starte med vinden i mot (den lille som er meldt). Om vindene vert for stri vert plan B rett og slett å snu og padle attende til start. For her er det faktisk (så godt som) uråd å berge seg i land andre stader enn i Hoddevika/Ervika om sjøen vert litt rufsete. Vi snakkar  ca 8 km med bratte fjellveggar. Etter litt studering av kart og vindretning, peikar Hoddevika seg ut som den tryggaste staden å starte.

Klar for tur! (Foto: Lene)

Enno trygt inn forbi moloen.

Det er blikkstille hav og sydenstemning aldeles! Men eg anar i det eg rundar moloen at sjølv på dagar som denne krev Stad respekt. Om eg synes Runde er vilt og vakkert, då er Stadt den tøffe storebroren, for dette er berre brutalt rått! Det er heilt uråd å beskrive med ord. Fjella kneisar himmelhøgt over oss, og sjølv om havet er så godt som flatt slår det godt inn i bergveggen. Fjellformasjonane er heilt fantastiske, annleis enn noko anna eg har sett - og det som gjer det endå meir brutalt - det er nesten ikkje fuglar her. Det er som om naturen gir grei beskjed: her har du ingen ting å gjere!! Bortsett frå akkurat i dag då, om du passar på!

Også på Stad er det nokre stader det går å padle bakom og i mellom. Det må sjølvsagt testast. Dette er heilt ukjent terreng for meg, så eg er litt forsiktig så Lene får lede an. Heldigvis er det breide passasjar den første staden vi kikkar inn i, og stort sett mindre skummelt enn først antatt.

Neste vik har meir å by på. Mykje meir. Det er smale passasjar, jettegryter, azurblått hav og vanvittige steinformasjonar. Over alt. Her har Vårherre verkeleg boltra seg. Eg vart so fjetra at eg gløymde av å ta so mykje bilete. Vi surra rundt ei god stund og såg stadig noko nytt. Utruleg artig!! Legg merke til geologien - skulle gjerne hatt ein geolog med meg på denne turen.

Foto: Lene

Vidare utover var det ikkje så mykje å padle mellom - eller dvs. det såg ikkje slik ut sjølv om kartet viser noko anna. Men på det eg trudde kom til å bli ei litt kjedeleg transportstrekning vart eg berre sitjande å glo på bergveggen utover. Er det ein stad ein kjenner seg nokså liten - sjølv på ein dag som denne - då er det her. Og for ein geologi!! Haka dett ned på brystet og eg får nesten kink i nakken! 

Ikkje heilt lett å ta inn over seg dimensjonen på landskapet.....

.......før ein har padlekompisen som viser målestokken..

Heilt rått!!

Vi rundar etter kvart pynten - først Hovden og så Litlehovden og Kobbeholmen. Fjellformasjonane roar seg litt, og inn mor Ervika er fjellsiden grøne og ikkje fullt like bratte. Reine idyllen å padle siste stykket inn mot stranda.

Turistrykket i Ervika er lang mindre enn i Hoddevika. Det er i grunn litt deilig. Vi tyner sommerkjensla lengst mogeleg og lunsjen er eit resultat av å gjere mest mogelet ut av lite på enklaste vis. Eg stiller med kokeapparat og slikt, Lene har tatt med ostepølser frå frysaren og har laga til ein fantastisk eple- og fenikkelsalat (med råvarer delvis frå kjøkkenhagen!!) som smakar fortreffeleg til pølsene. Pølser kan faktisk få eit tøtsj av gourmet...

Det er meldt tilskyande utover ettermiddagen med fare for regn, så vi ventar ikkje for lenge med returen. Eg ser for meg regnskyll, kraftige vindrosser og heftig surf inn mot stranda att i Hoddevika, og dressar meg opp i tørrdrakt. Litt overkill skulle det vise seg for å seie det mildt, men til mitt forsvar - vi er ved Stad!

Kobbeholmen

Vi legg ikkje turen innom alle krikar og krokar på ven innover mot Hoddevika, men vi får likevel rikeleg høve til å studere fjellformasjonar no og. Frå runde formar og blankskurte berg ytterst, til det rå og brutale lengre innover.

Sjøen har lagt seg enno meir no enn på veg utover, så frykta for kræsjlanding i Hoddevika var sterkt overdriven...Men det er berre heilt greitt!

Siste delen inn er på silkeføre. Ikkje nubb sjanse til ein bitte liten surf ein gong. Det kan vi no uansett ta att seinare. Dette er nok ein tur eg kjem til å sitte i lenge. Det er ikkje ofte eg mistar munn og mæle på tur, men denne gongen gjorde eg nesten det. Stad er verkeleg noko for seg sjølv, både til lands og til vanns.

Tusen takk for turen Lene - det var utruleg gildt!