Plan B

Lene melder om rolige forhold på surfespot´en, med en bølgehøyde som kan håndteres av den med vondter i fleng (undertegnede)- bli med? Oppmøte tidlig en lørdag morgen, litt i overkant spent. Bølgene er langt hvassere en meldt, det er også vinden- men ikke minst er all sanda borte vekk. Lene tygger på det, klarer ikke helt å slippe tanken om surf, mens s jeg trolig bare brukte sekunder- surfebråstopp i fjøresteinene (med vekt på steiner) og fare for å blåse til havs utgår. Og som alltid når padlelivet slår seg på vrangen- Giske er svaret!

Det blåser her også, men siden vi har to biler organiserer vi oss sånn at vi stort sett kan padle med vinden i ryggen. Vel utpå er det kjekt å kjenne på at kroppen husker hvordan det er å balansere i bølger, at vi fremdeles har evnen til å gjøre om på den opprinnelige planen og at livet slett ikke er så verst likevel. Ikke allverden med bilder denne gangen, men det er begrenset hva man rekker på en kort tur........

Rulletrening- sort of.....

Neida, det er ikkje heilt dødt- berre nesten. Kroppen har lagt ned veto. Er det ikkje kne eller alboge, så er det ryggen. Som i type kink. Og stiv som ein påle. Fekk eg erfare forleden eg var ute og rulla med Kristin. Statick brace vart til upside down. Og kaldt sjøvatn kjentes kaldare no enn før. Det har gått rimelig fort feil veg. Nesten så eg trur eg er blitt gamal. Men slikt kan vi ikkje finne oss i- kan vi vel?

Stokkøya 2017

Eg ligg litt bakpå når det gjeld blogginga. Litt fordi eg er lite på tur for tida, og litt fordi ting ikkje heilt går vegen. Men for å starte med det som er kjekt- ei lita oppsummering av årets Qajakktreff på Stokkøya. Som eg i ein øugneblink av overmot kom i skade for å melde meg på. Eg har rulla minimalt sidan sist, padla lite generelt og enrginivået har vore lågt. Men eg tok grep og meldte meg altså på treffet. Så rauk menisken. På ein bitteliten padletur. Hovent kne og krykker i tre veker før operasjon. Eg frykta ei stund at heile padletreffet, men med hjelp frå ein framifrå fysioterapeut og knebøy kvar dag, vart eg bra nok i tide. Ikkje som i frisk, men bra nok til padling.

Eg stappa to ungar, padleutstyr og mat for ei veke inn i ein litt for liten bil, og kjøyrde i 10 timar. Men eg visste det var verdt turen! Om ein ikkje er heilt på topp rullemessig, er det eit sosialt og kjekt treff. Opplegget på rulleakademiet er lagt opp med ulike grupper alt etter ferdigheiter og kva ein sjølv vil jobbe med, så du vil alltid finne ei gruppe som passar for deg. Og for meg passar gruppa til Anders best. Fokus på padleteknikk med grønlandsåre heller enn nye ruller. Mi erfaring frå i fjor er at dette også hjelp godt på den generelle padleteknikken.

Det var det eg håpte på i år og. Men etter nokre timar på sjøen byrja eg å verke i venstre alboge med forverring utover kvelden. Då er det ikkje anna å gjere enn å gå for den sosiale biten på treffet. Diskutere laust og fast med gode vener. Fundere over meininga med livet. Nyte ein øl eller to. Eller ta ein olebrummtur med minsta. Det siste utfordra tålmodet litt ekstra. "E det djupt her mamma? Kan eg gå rundt? Kjem eg til å drukne? Neeeeeeeeeeiiiiiiiiii, eg tør ikkje!!!".....and so on........Men det går helst greitt. Ho fekk dreisen på det etterkvart.

Qajakktreffet på Stokkøya leverer alltid. Unsett. Været kan no vere så ymse. Og det er ikkje alltid ting går slik ein helst vil. Men folka, staden, stemninga- det som gjer Qajakktreffet unikt- det kan ingen ting rokke ved.

Vel heime vert tolmodigheita sett på prøve. Albogen betrar seg ikkje. Kneet byrjar å fuske etter to månader med framgang. Ikkje kan eg gå på tur og ikkje kan eg padle. For to dagar sidan fekk eg svar på CT- slitasje på brusken i albogeleddet og forkalkningar. Ikkje det svaret eg hadde håpt på mao. Det einaste eg kan gjere no er å knaske krillkapslar i håp om at brusken vert betre og ellers bruke arma sjølv om det gjer vondt. I skrivande stund fryktar eg for at det vert lite padling frammover, men eg får ta tida til hjelp og krysse fingrane. Så får vi sjå kor mykje padling det vert.

Kosar seg!

Og til slutt ein wet-exit!

I tenkeboksen.

Romanyen og eg er ikkje heilt gode venner for tida. Det vert ein ikkje når skinka får vondt, foten dovnar bort og rulla ikkje vil. Så vi kranglar. Han vil ikkje det same som eg- og eg vert sur. No har eg vurdert fram og tilbake, opp og i mente lenge. Slike ting er ikkje lett. Han har jo sine gode sider og. Lett å snu, trygg og pålitelig, grei på tur når tempo ikkje er tema. Ikkje vert eg sjøsjuk i han heller, og akkurat plass nok i han til helgeturar. Men han sviktar når eg treng han som mest. I bølgene. Når eg har gått rundt og vil rulle meg opp att. Slikt går ikkje i lengda. Ein må kunne få til å rulle i bølgene med kajakken sin altså.

No er det nok ikkje berre Romanyen sin feil. Den krev at du sitt med beina i froskestilling og er sterk nok til å spenne dei ut mot skroget. Eg er ikkje heilt der. I og med at han er flatbunna krev han og anten ei litt eksplosiv rulle, eller sabla god teknikk. Det første har eg ikkje styrke til (jaaaaaaaaada, veit at ei god rulle ikkje krever krefter, men observerer stadig vekk mannfolk som får til å rulle eine og åleine pga styrken sjøl om dei påstår det motsatte..) God teknikk er heller ikkje lett når ein havnar 3 rundar i vaskemaskinen sånn akkurat før du fekk tid til å trekke pusten. I basseng derimot er det jo ikkje nokke problem. Det er berre det at det er uråd å surfe med kajakk der.

Uansett. Eg har begynt å sette ned foten. No gidd eg snart ikkje meir. Eg har lenge trua han med å bytte han ut. Og forleden dag sette eg ord bak handling. Antyda på sosiale medier at eg vurderte å selge han. Sjøl om det ikkje vert med lett hjarte. Vi har trass alt mange gode stunder i lag. Men det er viktig å gi kvarande ein sjanse, så no i helga fekk han være med på tur. Under tvil. Men ettersom det ikkje var snakk om nokke langtur, tenkte eg at eg fikk tole det om vi kom til å havne på kant.

Vel på plass i kajakken att kunne eg konstatere at eg satt noko betre enn sist i han. Foten dorma ikkje like fort vekk........Behagelig er setet framleis ikkje, men på den andre sida er dette noko som kan skiftast ut- til eit Valley sete til dømes. Tilbake ved naustet att måtte eg teste rulla. Utan maske, naseklype eller hette, tynnkledd i ei avlagt tørrdrakt som på langt nær er tett. Schvopp- rulla gjekk som ein leik! Ein gong til-schvopp og eg opp att endå ein gong! Tredje forsøket missa eg, men det var nok min feil for eg tenkte for mykje. Eigen- og kammeratredninga var ikkje mykje å skryte av, men akkurat det må eg nok ta på mi kappe.

Ein skulle tru at Romanyen har skjønt alvoret og skjerpa seg litt. Så no vart eg veldig i tvil. Eg har førebels ikkje funne nokken som er betre, men eg kjem nok til å fortsette med å teste andre kajakkar. Dei må testast i in action- i bølgene. Men ingen er perfekte. Så får vi sjå. Romanyen overlevde helga- det hadde eg i grunn ikkje trudd. Så det kan jo hende vi finn ut av det med kvarandre likevel. Sjølv om eg har mine tvil.

Litt bilder frå helgas tur, men ingen av rulleøkta- eg hadde nok med meg sjølv:

Mellom bygene: Flåvær

Det nærmar seg ferie, og tur til Hoddevika med kajakk, born og spetakkel har vore plotta på kalenderen lenge. Men været er ustadig. Det skiftar mellom Ok til regn i uante mengder. Når onsdagen kjem gir vi opp prosjektet. Det vert husarbeid med opning for ei padleøkt om været tilét det.

Laurdag og fortsatt regn og grått. Mildrid er gira på padling uansett, og yr melder om lettare vær ut over dagen. Lite vind = moglegheit for Flåvær. Eg er med! Vi startar på Jensholmen ved godt mot. Yr ser ut til å halde ord og med opplett i syningom glir vi utover på stille vatn. Vi rundar Herøya og Flåvær kjem til syne, like lekker som alltid. Og om ikkje sola skin, så er det i allefall opplett.

Eg kjenner at gleda ved havpadling så smått kjem sigande att. Padlemuskulaturen er langt i frå på plass, men turen går lettare enn forventa. Pause ved fyret- åffcårse, med utsikt til Stadt. Ikkje lange biten over (ca 25 km), men eit av dei mest vérutsette stykka langs kysten. Praten går og før vi veit ordet av det har det gått eit par timar. Kjekt! Tilbake vert vi velsigna med vind i ryggen og medsjø, så sjølv om armane har vorten lange går det rimelig greitt.

Fin tur var det i allefall, i særdeles godt selskap! Og trua på havpadling har langt på veg komme attende!

Midtsommer!

I år som i fjor var jeg med å arrangere kajakkaktivitet for barn på Midtsommardagane i Norddal. Litt gråere og mer vind, så den store etterspørselen etter å få padlet kajakk uteble. Så da tok vi i mot et par franske turister også. Hvor den ene på mirakuløst vis klarte å kolve. Nå har jeg ikke øvd meg på kammeratredning på over ett år, så det tok noen sekunder før jeg kom på hvordan dette nå funket igjen, men etter mye styr og språkvansker klarte jeg å hale fyren igjen opp i kajakken igjen til stor applaus fra land. Ikke veldig elegant og langt fra læreboka, men det gikk. Kjekke timer var det nå i allefall, og fin oppladning til Sliningsbålet seinere på kvelden.

Bare en liten oppklaring sånn aller først- i år var sommersolverv onsdag den 21.juni, St.Hans (eller Jonsok som egentlig er et finere navn spør du meg) fredag den 23.juni, og egentlig den dagen vi feirer sommersolverv, mens brenning av Slinningsbålet, som egentlig er et Jonsokbål, i år var på lørdag 24.juni. Ikke lett å holde styr her altså.

Det er veldig fint å bo slik til at man har god kontroll på når det er på tide å komme seg avgårde. Og ett sted rundt kl.11 på kvelden var vi klare til å padle utover. Lettere rotete sjø utover grunnet horder av båter som kjørte til og fra i ett sett, men vel fremme var det rolig. I utgangspunktet var jeg litt skeptisk til å menge meg med de store gutta med motor, men det skal de ha båtfolket i Ålesund- rundt Slinningsbålet oppfører de seg. Alle tok hensyn til alle, og det som var av bråk foregikk på land.

Vi timet det ganske perfekt. Fikk med oss den gjeveste delen av bålet, hold ut til det ramlet sammen og vel så det, mens de som kom tidligere var gått lei og reist hjem igjen. Litt chilling ved nausta før hjem igjen i den relativt lyse sommernatta. Fabelaktig kveld i godt selskap Og som Lene så treffende sa det- ikke ofte jeg får padlet i flere timer før jeg har stått opp!

GLIMT fra Midtsommardagane i Norddal:

GLIMT fra padletur til Slinningsbålet:

Og selvsagt måtte nokken i bålgjengen ta seg en dukkert!