Dykking i Eiksund

Det er lenge sidan eg har vore ute og fridykka no - faktisk over eit år. Ikkje veit eg kor det er kjekt å dykke, og det tryggaste er jo å dykke i lag med nokon andre. Eg fulgt fridykkeklubben ute i Herøy litt frå sidelinja siste året i håp om å få meg nokre turar i lag med andre. Og ettersom mannfolka er i fleirtal og eg har begrensa erfaring, sit det litt inne å invitere meg sjølv med. Dessutan vert eg lett sjøsjuk også under vatn - noko som begrenser kor eg kan dykke - og det er litt kjipt å kjenne seg som festbrems allereide i frå start.

Men her ein dag vart det eit passeleg høve til å bli med. Eg hadde planar om å ta meg ein tur åleine - meldingane for vær og før var kanon - men så hadde Marko i klubben lyst på ein tur og lurte på om nokon ville bli med. Marko kjenner eg litt frå før - og då kjennes det ikkje like skummelt - så eg meldt mi interesse.

Med tanke på sjøsjuka foreslo Marko at vi kunne sjekke ut Eiksund. Under brua er det godt med liv og mykje fint å sjå på. På maks flo har vi ca ein time på oss med roleg sjø og lite straum. Ypperleg for ein nybegynnar. Og som sagt så gjort - i strålande solskinn og såvidt over null grader glei vi uti vatnet sånn ca kl.12.30.

Mykje fint som veks på brukaret.

Her er eg på veg nedover! Foto: Marko

Sikta er fantastisk - ein stad mellom 10-15 meter - og det er jo litt kult. Det går overraskande greit å dykke denne gongen sjølv om det er lenge sidan, men eg slit med å utlikne og det gjer vondt i øyrene allereide på 2-3 meters djup. Dykkekondisen er heller ikkje allverden, så det vert mest kjapt ned og kjapt opp att. Kamera overlet eg for det neste til Marko (som uansett har fotografering som hobby) - eg har nok med meg sjølv. Om eg synes det er utfordrande å ta bilde frå kajakk er det hakket meir krevjande å fotografere under vatn...

Bilete frå oven. Marko på 5-6 m djup eller noko slikt.

Etterkvart klarer eg å nyte litt meir eg og. Foto: Marko

Det er haust også under vatn. Opplagt når ein tenkjer over det, men det har eg altså ikkje gjort før. Tang og tare veks i løpet av vinteren, blomstrar i løpet av vår og sommar og forvitrar att på hausten. Og no er det definitivt haust under vassoverflata. Litt grått og grumsete langs botnen faktisk, men vi finn fine ting å sjå på likevel. Td perlesnormanet. Dei er sjeldne, men det har vore ei oppblomstring i Noreg no i haust. Havforskningsinstituttet vil gjerne ha beskjed om slike observasjonar, så ser du nokon så meld i frå! Vi såg 4 ulike (minst), den eine over 3 meter, men dei kan altså bli opp til 30 meter lange!

Perlesnormanet. Liknar litt på tjukt ullgarn spør du meg. Og veldig kule!

Etter ein times tid byrjar vi å bli kalde, og eg kjenner sjøen er i ferd med å røre på seg att. På tide å gi seg. Utruleg kjekt å dykke att, og veldig kjekt å ha selskap.

Har lagt ved nokre filmsnuttar som Marko tok undervegs for den som vil sjå!

Takk for turen!

Eika rundt

For et par uker siden inviterte Herøy Kajakklubb til tur rundt Eika. Jeg har padlet på begge sider av Eika, men aldri helt rundt, så framfor solotur på standardruta mi, konkluderte jeg med at tur rundt Eika frista mer.

4 stk fremmøtte i Eiksund kl 09.30, turleder Johannes og nestturleder Joakim inkludert. Tenker Anita og jeg var i trygge hender...Tilløp til sol og greier så dette lover bra!

Stemningsfullt ved Eiksund.

Bonzaitre under Eiksundbrua. Joakim tv, Anita th.

Turen rundt Eika og med innlagt stopp på Yksnøya, er på omlag 10 km. Passe tur tidlig en søndag formiddag. Lite vind og greie temperaturer. Kjekt å være på klubbtur igjen! Litt spent på hvordan forholdene er på østsida av Eika, der kan det være ganske skvalpete og det har jeg jo ikke testet med nykajakken ennå.

Perfekt fargematch! Og helt tilfeldig. Men finn en feil!

(Rett svar: En Skim Dex nr. 2 fra venstre. Resten er NDK)

Snirklepadling mot sørenden av Eika.

Fra sørenden av Eika krysser vi over mot Yksnøya. Tilløp til sol og finevær er blit byttet ut med regn. Lite vind foreløpig, men det skal friskne bitte litt til utover dagen. Litt kjedelig transportstrekk, men jeg nytter høvet til å teste farta på Pilgrimmen. Helt innafor til min bruk, og antakelig er det noe å gå på når det kommer til teknikk vil jeg tro...

Over mot Yksnøya. Slutt på oppholdsvær og fram med sydvesten.

På Yksnøya tar vi en lang og fin beinstrekk. Her er det vel om lag 10 år siden jeg var sist. Her har studiet for friluftsliv ved Høgskulen i Volda basen sin. Et populært studietilbud også i nasjonal sammenheng der studentene lærer bl.a om norsk kystkultur, tradisjonelle båter, fangst og fiske, i tillegg til friluftsliv. Vi ankommer med litt mer moderne farkoster denne gangen.

Pause på Yksnøya. Fra venstre: Johannes, Anita, Joakim. Grått og vått, men like blide!

To blåe.

Tida flyr og det er på tide å snu nesa hjemmover igjen. Det er fremdeles stilt på sjøen når vi legger utpå. Men det går fort over. Når vi er ferdige med kryssingen over til Eika igjen, har det frisknet litt til. Eika ligger egentlig midt ute i et fjordkryss. Her møtes Vartaldsfjorden, Rovdefjorde og Voldsfjorden. Slikt bruker å bli interessant. Men Pilgrimmen liker seg godt! I allefall når jeg har euroåre.

På tide å dra heimatt. Liadalsnipa rett forut.

Padling langs land på østsida av Eika. Bratt og skvalpete.

Vartdaldfjorden så langt øyet kan se.

Da er vi rundt og tilbake til utgangspunktet.

Det blir bølger og skvulp fra flere kanter skiste del av turen. Litt medsjøpadling helt på slutten og det er jo alltid gøy! Kjekk tur i flott selskap!

Kjeldsund

Etter all nedbøren som har vært i år blir jeg like overrasket hver dag jeg våkner opp til opplett og sol. Hodet er ikke helt i form, så planer om arbeid på huset blir lagt til sides for en slækkere dag med spontant innlagt padletur. Som jeg i utgangspunktet hadde tenkt å ta alene. Men eldstemann insisterte på å bli med, og sånt kan man ikke avslå! Turmål blei endret fra fjordkryssing til Kjeldsund. Der er det stort sett skjermet og rolig uansett vær. Tenkte jeg..... 

Forbi den gamle sildoljefabrikken på Hestholmen

Haddal rett forut. Motvinden begynner å ta seg opp...

Det kommer og går noen kraftige vindrosser i Kjeldsundet, men foreløpig er det helt overkommelig. Men i det vi runder Hestholmen på nordsiden får vi `an midt i fleisen. Første biten går greit for vi ligger på innsiden av Fiskeberga. Det er bare litt tungt for Åse som ikke er så veldig dreven. Men forbi Fiskeberga har vi ikke lenger ly for vind og bølger som har bygd seg opp. Det er bratte berg her og sjøen blir krapp og skvalpete og kommer sidelengs. Ikke det letteste i to relativt smale kajakker.....Det blei ingen bilder fra dette strekket for å si det slik...Åse kaver en del, men det går greit og etter 10 minutters kamp mot naturkreftene kan vi smette inn i Grunnesundet. Her er det stilt og mor kan puste lettet ut.

Snirkling på rolig sjø. Kjekt!

Det er bærre lækkert, ja!

Blåne bak blåne mot Leikong.

Vi suller rundt ei lang stund her inne. Deilig, skarp og klar høstluft. Det er nydelig høst både over og under vannet, med blader som har lagt seg fint også på sjøbunnen. Magisk! Til slutt begynner det å bli såpass kaldt for meg at det er best å gi seg. En nydelig tur, i nydelig selskap!

❤️

Tidleg på`an til Gullura

Det er mykje og vått vær for tida, og dei få solstrålene som har vore må ein nytte så godt ein kan. Så når sola skal skine nokre timar tidlehg ein laurdag morgon er det berre å hute seg ut! Og Mona Iren er med!

Vi går for ein kort, men fin tur frå klubbnaustet og til Gullura. Ikkje veit eg kva namnet kjem frå, for det er korkje gull eller ur der, men det kling i allefall godt! Uansett er det ein fin tur dit i skjerma farvatn og godt eigna for den som ikkje har so lang fartstid i kajakk enno.

Fint og stilt frå klubbnaustet!

Det er stilt og fint på sjøen i dag. Idet vi passerer første brua er det bra mykje straum, men Mona klarer seg godt! Når vi er forbi straumen er det tid for litt teknikk. Korleis få kajakken til å gå rett fram til dømes. Eller svinge der ein vil. Det er faktisk ikkje så enkelt når ein er blodfersk (men lett å gløyme når ein har knekt koden og padla nokre år). Men vi tek det med ro. Åra har mykje å seie for kor lett (eller tung) padlinga kjennes, så det vart ei aldri så lita aha-oppleving når vi bytta åre ei stund. Tung plaståre er ikkje det enklaste....

Teknikken vart klart betre med betre åre!

Gullura! Okai då - så er det ei slags ur i flomålet.

Ikkje nokke gull, men sol. Fint det og.

Heimvegen gjekk mykje raskare enn andre vegen. Kroppen har knekt nokre kodar medan vi pausa, og betre åre hjelp heilt klart. Nokre turar til så er vi der tenkjer eg!

Bondestokksundet.

Siste etappe bort til båthamna.

Ein fin,liten tur vart det i det vesle værvinduet som var. Og etterpå kom sjølvsagt regnet.....Takkar og bukkar for turen Mona! Det vert nok fleire...

På tur i Bremanger/Nordfjord

Jobbtur til Knutholmen i Kalvåg og Måløy er slett ikkje værst. Og når turen i tillegg kjem på slutten av veka ser eg sjølvsagt moglegheit for ein tur i området når eg likevel er der. Det er meldt SOL (!!), vindstille og så flatt hav som det er mogeleg å få på desse kantar. Dessutan har eg ikkje vore i Vetvika enno...Potensielle turmål vert lagt fram for Lene, og dermed er planen for helga klar!

Vi møtes ved den gamle handelsstaden på Vågsberget ut forbi Måløy. Planen er å telte ute på Husevågøy først og så padle vidare til Vetvika neste dag.

Lene er klar! Ho har padla turen før og er for kjentmann å rekne.

Midtfjords og fornøgd med kajakken så langt!

På leit etter teltplass på Husevågøy.

Det er mykje spennande geologi i dette området!

Etter litt leiting fann vi oss ein fin, lyngdekt rygg med utsikt til solnedgangen. Etter eit deilig bad i sjøen var det å rigge seg til med kveldsmat for å sjå sola gå ned i havet. Det vi ikkje hadde tenkt på var knotten......Vi gav opp i ni-tida og tok tidleg kveld. 

Det er noko heilt spesielt å telte med utsyn rett til havs!

Lenge sidan eg har vore på telttur med kajakken så eg er litt urutinert, men veldig kjekt å være på tur igjen! Foto: Lene

Neste dag er planen å padle til Vetvika via Klovningen. Ikkje eigentleg ein veldig lang tur, men den går rett til havs i eit område der naturkreftene kan være lunefulle. Det kan være rett mykje straum i Nordfjorden, havbotnen byr på varierande topografi og bølgemønster, dønningane kjem frå to kantar og vi må krysse leia. Om eg er spent? Jaudå....

Knotten holdt oss med selskap til frukost og...

Klovningen er ein fantastisk artig fjellformasjon ytterst ute i Nordfjord. Her er det ilandstigningsforbode frå 1.april tom 31.juli, noko som er greit å merke seg. Men no er det i byrjinga på September og hekkesesongen er over for lengst.

Sommartemperaturar og speilblankt hav. Klovningen langt der ute!

Halvvegs over. Klovningen vert ofte omtala som "Skilpadda" av dei lokale - det er lett å sjå kvifor!

Stilig steinformasjon! Og Lene har lyst å klatre opp på toppen....

Vi er framme på Klovningen etter ein times tid. Havet har vor bortimot flatt, sola skin framleis og alt vel så langt. Men så var det denne turen opp på toppen då....Her er lite besøk så det er rimeligvis ikkje noko sti opp. Og det er bratt. Fryktelig bratt. Så bratt at det ikkje er om å gjere å velge ei anna rute ned enn den vi tek opp for å seie det slik. Eg vil nødig havne på forsida av Fjordens Tidende så vi tek det piano. Men det ER bratt. Hjartepumpa går på høggir - dels fordi det krev energi å klyve, og dels fordi eg kjenner adrenalinet bruse.

Rått og brutalt! Stor grotte i skuggen th.

Relativt bratt....og brattare skal det bli...Foto: Lene

Vi jobbar oss sakte, men sikkert oppover, og vert belønna av ei storslått utsikt på toppen! Som eg ikkje orkar å ta så mykje bilete av fordi eg er aldeles pumpa...Vi ser at Vetvika og Bremangerlandet ligg innhylla i skodde, så vi bestemmer oss for å nyte nokre timar i sola på Klovningen heller enn å haste av garde.

Mot Vågsøy.

Ned att det brattaste partiet med godt tak i grastustane og like mykje på baken som på beina...

På relagtivt trygg grunn att og pulsen er nede på normalt nivå att..

Turen frå Klovningen til Vetvika var av typen litt meir krevjande. Rotete sjø mest heile vegen. Eg fekk verkeleg teste ut Pilgrimmen og eg kan ikkje seie anna enn at eg er fornøgd. Ikkje fullt så stabil som ein Romany ettersom den er smalare, men den er ikkje heilt ulik heller. Eg hadde nok med meg sjølv og kajakken på denne kryssinga, så det vart lite fotografering på meg....

Her tek vi farvel med Klovningen

Her har vi kryssa over mot Bremangerlandet. Bølgeraderingsfunksjonen er sjølvsagt på.... Foto: Lene

Endeleg i le for bølgene og ikkje nokke sjøsjuk!!

Vetvika - lekkert, smekkert! Og skodda har letta!!

Vel framme i Vetvika riggar vi til telt, badar og kosar oss i sola. Deilig med litt sommar sjølv om det pr.def er haust. Så er det tid for mat. Lene har med biff stroganoff - det luktar himmelsk og smakar fortreffeleg. Men i det eg byr på Baileys til dessert insisterer knotten på å halde oss med selskap. Og den vert værre ut over kvelden. Vi ruslar litt langs stranda i håp om å sleppe unna, og nokre snille camparar tilbyr oss ein skvett myggmelk utan at det har særleg effekt. Mai er viss beste tida i Vetvika kan dei fortelle - då er det ikkje knott og det er meir sol. På denne tida ligg faktisk Vetvika i skuggen heilt til ut på ettermiddagen. Kjekt å vete!

Eg må berre ha bilde av nykajakken - lekkert!

Lene kokkelerer. Røykbål må til for å halde ut knotten.

Skål! Vi prøver å ignorere knotten så godt det går!

Jaudå - der ER lekkert i Vetvika.

Til slutt må vi kapitulere for knotten. Det vert tidleg seng og ikkje noko båling mens vi ventar på nordlyset som er meldt...Frukosten vi hadde håp om å nyte på stranda vert redusert til ein liten matbete i kvart vårt telt. Om knotten var ille kvelden før, var det endå værre no. Frukost, nedpakking av leir og pakking av kajakk vart unnagjort på ein time - det må være bortimot ny rekord. Vi orkar rett og slett ikkje meir og evakurer det fortaste vi klarer.  Lunsj på Husevågøy here we come!!

Turen tilbake til Husevågøy gjekk greit. Litt kjededeg transportetappe, og med litt motvind vart den ekstra dryg. Kamera tok kvelden så det vart ikkje noko bilete på meg denne dagen. Men vi hadde det gildt. Egg og bacon til mønsj (middag/lunsj), sløving i sola og ellers litt feriekjensle før siste etappe heim att.

Eg har hatt ein draum om Vetvika lenge, og no har eg altså vore der. Knotten stakk hol på alle illusjonar om idyll, og fråvær av sol på dagtid allereide i byrjinga av September gjorde det ikkje betre. Skal eg attende vert det nok i mai. Men det ER kult å vete at eg har padla dit. Men høydaren var nok Klovningen - kulare vert det ikkje!