Vuludalen

Telefon frå Therese: Eg og Erik stikke til fjells i neste veke, blir du med? Hm. Eg drar på det. Eg må male litt på huset, eg har vondtar både litt her og der, kondisen er ikkje det den burde være for ein slik tur etc etc. Men Therese lokkar med 3-4 km lettgått terreng innover Tundradalen så eg lar det stå til.

Det vart ikkje Tundradalen. På veg over Strynefjellet får eg telefon fra Therese om beitedyr der. Det går ikkje pga bikkjene, så planen vert endra til Vuludalen. Som ikkje er like flat og lettgått. Men det får heller gå som det går - opp kjem eg berre ein tek tida til hjelp.

Snart klar!

3 timar, 350 høgdemeter og 4,5 km seinare finn vi ein fin teltplass. Tungt oppover med stor sekk, men kroppen er i overraskande fin form - det er med andre ord von i hangande snøre! Men neste dag er det fiskesnøre som gjelds, så eg går for tidleg kveld og ei god natts søvn.

Opp gjennom bjørkeskogen! Lupi og Therese.

Lita pause ovom bjørkeskogen før vi tek innover fjellet.

Første gløtt inn i Vuludalen!

Therese og Erik. Utsikt heimover med Skridulaupen i bakgrunnen. 

Klar for kvelden!

Passe sliten i kroppen skulle det bli godt med ei god natts søvn. Men akk den som hadde vore så heldig! I løpet av natta delaminerte liggeunderlaget mitt, så i tillegg til aldri så lite nedoverbakke i teltet, måtte eg prøve å balansere på toppen av ei lang, tjukk pølse. Og når eg først er inne på uhell - ei ulukke kjem sjeldan åleine. Først plumpa eg uti fiskevatnet til låret med eine foten og vart kliss blaut på både sko og klede, for så å oppdage at (den dyraste) turjakka mi var begynt å gå opp i liminga....

Det vart litt lite søvn etter at liggeunderlaget delaminerte...

Om det heller ikkje vart så mykje fisk på oss, var det kjekt å prøve seg med flogestang att. Dette er ei av dei aktivitetane eg lenge har hatt lyst til å bli flinkare i, men som av ulike grunner har vorte sett på vent. Og ettersom det skortar på vegetasjon her oppe, fann eg ut at no var det på tide å prioritere floge framfor sluk. Eg kan ikkje skryte på meg korkje lang erfaring eller god teknikk, men kjekt var det å oppdage at eg ikkje hadde gløymt teknikken heilt! Ikkje hekta eg meg fast i meg sjølv og ikkje lagde eg vase! 

Erik hadde langt betre teknikk enn meg, og fekk til og med fisk! 

Kjempeflott fiskevatn!

Therese med ein liten pinne. Ikkje heilt fornøgd.

Det er aldeles nydeleg innover Vuludalen som er ein del av Reinheimen Nasjonalpark. Om ein har to bilar er ein fin rundtur være å gå innover dalen og ta over mot Grotli nord for Krosshø, eller ein kan gå over mot Torddalen og ned til Billingen. Fine alternativ for oss som synes det er greit å halde seg unna hovudtrakka i fjellehiemen. Så etter å ha prøvd fiskelukka ei stund, tok vi oss ein tur vidare innover for å sjå oss litt om.

Heimste delen av Vuluvatnet

Vuludalen er rett og slett vakker!

Erik, Lupi og Birk. Foto: Therese

Vi gjekk ikkje så langt, men langt nok til at dette området gav meirsmak. Etterpå vart det litt meir fisking før litt leirliv og kvelden. Neste dag var det eigentleg berre å pakke sakene sine og returnere, men vi fekk lufta stengene ein siste gong først. Ned att gjekk greit det og - knebøy beordra av fysioterapeuten er bra for så mangt, og kanskje kjem det kommande skisesong til gode og.

På slike turar der målet eigentleg berre er å få seg ein fin tur er det ikkje det å oppleve så mykje som er greia, men at heller det å berre være er ei fin oppleving i seg sjølv. Gå så langt som ein gidd, fiske så lenge det er artig, ete når ein er svolten og legge seg når ein er trøyt. Ikkje måtte nokke som helst. Og det er ganske digg! Så tusen takk for turen, og for at de klarte å lokke meg med til fjells!

 

Foto: Therese

Nærtelttur

Ein har det ikkje meir moro enn det ein lagar sjølv. Når ein ikkje har høve (eller kondis)til å ta seg ein retteleg long fjelltur, er det kjekt å med dei turane ein får til. Konseptet kortreist overnattingstur med kajakk let seg lett overføre til fots, og som sagt så gjort. Sekken vart pakka, turmål sikta inn og i 9-tida på kvelden la eg av garde til eit fjell nær meg.

Bratt oppover. Og tung sekk. Ei stund lurte eg faktisk på å snu, men om ein berre tek eit steg i gongen, kjem ein seg ofte dit ein vil.  Toppen midt i bilete er kveldens mål.

Fantastisk utsikt utover når eg var komme opp den verste stigninga!

Sjølsagt må ein teltplass ha utsikt. I allefall her på Sunnmøre. Slik at ein kan sitte ute og nyte solnedgongen med ein øl.....

.......om det ikkje var for all knotten. Og myggen. Eg prøvde så godt eg kunne å pakke meg inn, sjølv om gradestokken viste +18. Men det nytta ikkje. Berre å krype til køys.

Forøvrig heilt grei plass å legge seg til å sove i......

.......og like fint er det når ein vaknar. 5 stjerners friluftshotell her altså.

Litt OK å sitte over skoddehavet og ete frukost i sola. Hadde eg ikkje komme meg på tur, ville eg vakna til tett tåke og tenkt at det det er noko drit med den havtåka. Det er det jo, om ein då ikkje tilfeldigvis vaknar over tåkehsvet oppe i høgda! Då er er det berre å nytte høvet til ein tur vidare innover før eg vender nasen heim att.

Denne heiloen fulgte med meg eit stykke. Den har vel enno ungar å passe på.

Toppen i sikte! Her møtte eg på eit par spreke damer som hadde telta der. Ei av dei hadde aldri vore på telttur før.Corona har jammen gjort noko med nordmenn sine ferievanar.

Kjent landemerke sett frå ein anna vinkel enn til vanleg. Det ser passe snodig ut med desse trea langs åskammen.

Sommar, sommar, sommar! Det er berre lekkert oppe i høgda no på sommaren! Og så vert ein såklart litt ekstra solbrent og......

Eg var litt spent på korleis turen ned bratta med tung sekk skulle gå. 20 kg og dårleg form (og kne) er ingen heldig kombinasjon. Men som opp, gjekk det greitt ned att med å ta det med ro. Og litt lærdom kan ein jo og ta:

1) Ikkje legg teltturen i for bratt terreng når forma er elendig

2) Finn ein teltplass nær elv/vatn, så sparer du fort fleirfoldige kilo

3) Det er fullstendig bortkasta å ta med øl. Knotten øydelegg for kosen likevel, dessuten er det ekstra vekt i sekken

4) Det er ikkje kjekt å ligge å fryse på natta, så jervenduken burde blitt med

Eg telta på haugen ca midt i bilete, og gjekk dagen etterpå vidare til toppen heilt til venstre. Flott tur, men veit ikkje heilt om teltet får bli med før forma er blitt noko betre....

Mikrotelting på Alnes

Det er lenge sidan eg har vore på telttur med lillemor. Som i grunn er i ferd med å bli stor jente. Difor var eg ekstra spent på om ho framleis ville bli med på telting med mutteren. Og det ville ho!Rett nok med nokre krav: Sjokolade. Potetgull. Kort veg å gå. Kakao med krem. Havregraut til frukost. Og ettersom det var laurdagskvelden syntes eg at dette var heilt innafor.

Sol og fine meldingar. Vi traskar utover. Litt vel langt synes lillemor. Eg har sånn nåkkenlunde sett meg ut kor det kan være fint å telte, men terrenget er vått så det vert litt leiting. Vi finn oss ein plass til slutt likevel, med utsikt over heile leia. Då er det berre å få opp med teltet i ein fart, finne fram kamera og sjokolade, og sette seg godt tilrette oppå ein stein å sjå på at sola går ned i havet. Det vert ei magisk lita stund der på steinen. 

Lillemor seier ikkje så mykje, før ho brått snur seg av kvistar som knekk og får auge på ein hjort som strevar med å klyve opp dei bratte fjellsidene rett bak oss. Det er eit ungdyr, men eit flott eksemplar som teiknar til å verte ein stor kronhjort om eit år eller to. Hjorten kjem seg ikkje opp, men vil ikkje ned heller. Han har sett oss og er ikkje trygg på om det det er så lurt, no midt i hjortejakta. Men til lutt tek fornuften over - han går ned att og finn ei betre rute opp.

Dag går mot kveld, og kveld går mot natt. Himmelen er djup blå, og etter kvart som mørkret tek over, kjem stjernen tydligare fram. Først Karlsvogna, etterkvart kan vi og sjå Melkeveien. Og stjerneskudd. Det er flust av dei ikveld!

Vi sit og småpratar rundt bålet heit til det er på tide å ta kveld. Smarttelefonen får ligge i fred, foruten når vi tek bilder. Ingen ytringar om at det er keisamt, og ingen som frys sjøl når doggen legg seg på bakken. Minsta sloknar tvert og søv godt heile natta.

Mens minsta ville ha havregraut til frukost synes eg det er betre med steikt egg og flesk og fyrer opp kokeapparatet. Kokekaffe høyrer sjølvsagt med på tur, og når herlege duftar når minsta er plutselig ikkje havregraut interessant lengre, så det endar med at eg må dele. Vi kosar oss med lang, god frukost før det er på tide å vende heim att.

Ein magisk tur har det vore, både for liten og stor. Og ikkje minst eit herleg avbrekk frå det digitale tytet vi til stadighet vert utsett for. Så får eg berre krysse fingrane for at minsta aldri vert for stor til å bli med mor på tur.

Runde

Runde. Som ikkje overraskande kjem frå norrønt og tyder rund (hrund). Vår i emning. Fuglane hekkar og sauene nyter sola. Det heile er så utruleg vakkert. Så lenge det varer. Fuglebestanden er i sterk tilbakegang, og det er rapportert inn at mykje av reirmaterialet rett og slett er av plast....

Så ta deg ein tur og nyt det fantastiske dyrelivet her ute. Mens du enno kan.

Om plast på Runde