Seinsommartur i vassflata

 Sommaren er på hell, temperaturen både på land og i sjø er i ferd med å krype nedover. Skal eg få meg ein snorkletur før det vert kaldt er det no. Det er meldt vindstille og flatt hav, og den lokale dykkespoten lokkar. Eg er ikkje så glad i publikum, så eg drar ut etter ein tidleg frukost.

Heilt sida eg var lita har livet under vassoverflata facinert meg. Eg kunne være timevis i sjøen når været tillot det, og eg var meir under vatn enn over. Og når det ein sjeldan gong var naturfilmar på TV om livet i havet sat eg klistra. Kanskje er det noko med fargane, og stillheita. Alt beveger seg så roleg under vatn. Tang og tare duvar stille fram og attende. Fiskane får fart på seg først når dei vert skremde - ellers symjer dei berre roleg i kring. Det er ein ro i dette som smittar over på meg.

I fargepsykologien vert blått omtala som ein beroligande farge. Eg forstår kvifor.

Det fine med dykkespoten min er at den er nær land, vatnet er krystallklart året rundt, og det er eit vell med ulike typar tang og tare. Og ein treng ikkje dykke for å sjå.

Her er minst 5 ulike sortar på bilete. Eg skal ikkje prøve meg på å artsbestemme....

Eg nøyer meg med å snorkle, men eg skulle så gjerne svømt nede i tareskogen. Det er fantastisk å sjå på! Det er ikkje så djupt her eg er, og ettersom det og er fjære sjø får eg likevel tareskogen tett på. Om eg synes det er vanskeleg å ta bilete når eg er i kajakk er det endå vanskeligare i vatnet. Men nokre fine bilete vart det no.

Ein skulle tru at med så mykje ulike tang og taresortar burde det vore ein del liv å sjå. Det var det ikkje. Eg såg ein blåstål og ei sjøstjerne. Ikkje noko anna. Mogeleg eg hadde sett meir om eg var på utsida av holmen eg snorkla ved, og kanskje var det for mykje sandbotn her. Kanhende må eg sjå meg om etter andre stader om eg vil sjå meir liv.

Om ikkje anna var det liv over vassoverflata då. Her anar skarven fred og ingen fare. Hadde det vore litt mindre stortare der eg låg hadde eg kanskje klart å snike meg tettare innpå. 

Det vart ikkje lange turen på meg. Sjølv om bølgehøgda ikkje var allverden vart det nok drag i sjøen til at eg begynte å kjenne på kvalmen. Det er mogeleg at ein kjenner draget meir og at kommunikasjonen mellom auger, hjerne og kropp vert meir i ulage der det er langgrunt, slik som her. Tryggleiken kjem først, så eg sluttar mens leiken er god. Uansett vart det no ein fin tur som eg avslutta med ein forfriskande dukkert  - utan våtdrakt!