Sulavardane (776 moh)

Yr melder finevær og eg er gira på tur. Gjerne ein fin, men lett topptur i Sunnmørsalpane. Eg spør meg rundt, men anten skal dei på jobb, har andre planar eller er sjuke. Ikkje er eg gira på å gå tur i ukjent lende aleine heller, so what to do? I det eg er i ferd med å skrinlegge heile toppturen tikkar det inn ei melding frå Kenneth- bli med på Sulavardane? Oh yes! Invitasjonen kunne ikkje vore meir beleilig!

Eg ser bort på Sulavardane frå stoveglaset kvar dag, men har enno ikkje vore der på vinteren. På avstand ser Sula rimelig kjedelig ut og slår meg ikkje som noko topptureldorado. Men så feil kan ein ta. Vi startar på Eikrem og følg vegen oppover mot Rollonhytta. Eg var her på bar bark i jula, ein flott tur det og, men no når det heile er dekt med snø ser eg kor vakkert her eigentleg er. Furuskog, åpne glenner og mjuke, runde fjellformasjonar slik eg er vand med heimefrå. Føret lovar godt. Fin og fast såle i botn, pudder oppå. Vi tar det jamt og roleg, pausar litt ved Rollonhytta før vegen vidare fortsett i åpent lende og skog går over til å verte fjell.

Vi er ikkje komme langt før utsikta vert formidabel. Vi ser nesten heile Sunnmøre! Alpine toppar, hav, snø og påskesteming- kan det bli betre? Mot Rundehornet vert det litt brattare, men vi tek det roleg så det går greitt. I siste slakke bakken mot Sulavardane tek vinden godt tak, og oppe med varden kjennes lufta som kvasse nålestikk. Fort av med fellene, på med skia og nett att.

Når eg no først skal teste randoneeski for aller fyrste gong kunne eg nesten ikkje fått det meir optimalt. Litt fokksnø øverst, men ellers finfine forhald, passe bratt og kyndig selskap. Kenneth tipsar og eg konsar. Huhei kor det går! Men gud hjelpe meg kor det svir i låra. Eg må stoppe både tidt og ofte, men heldigvis er Kenneth av den tolmodige typen og eg kjem meg heilberga ned att.

Sula har fått seg ei stjerne etter denne turen. Kort veg heimefrå, overkommeleg både bratt og langt, og ikkje minst ein formidabel utsikt kor du enn måtte snu deg. Her kjem eg heilt klart attende- eg må berre trene litt meir i bakke først.....

Takk for turen Kenneth- eg vert gjerne med på fleire :)

Flott furuskog oppover mot Rollonhytta

Rollonhytta tv, og Kenneth med Sunnmørsalpane i bakgrunnen th

Mot Rundehornet

Mot nord og Ellingsøyfjorden tv, vestover og padleparadis th

High as a Kite (?)- nokon tek snarvegen oppover tv, og teambilde th

Padleparadis er lekkert også sett frå denne vinkelen.

Godøya midt i bildet med Vigra i bakgrunnen, Giske tv og Erkna lengst ute og tv.

Bak og til høgre for varden: Lepsøya, Haramsøya, Skuløya.

Greie toppturar i fleng nordover tv, og pause på veg nedatt ved Taustuhytta th.

Eitrefjell (Ørsta)

Therese er på når det gjelder treningsturer. Denne gangen med ski og telt av typen lavterskel, men passe langt og bratt nok til at de mindre spreke av oss (undertegnede) får blodpumpa i gang likevel. Vi starter med utgangspunkt på Bondalseidet og følger oppkjørt løype innover og oppover. Det går jevnt og trutt oppover, men 20 kg på ryggen merkes. Riktignok ikke så mye som forventet, men det innbyr ikke til noe tempo akkurat. Vi finner en passe fin leirplass oppe ved Korsvatnet. Håpet er å våkne til finvær og utstyn mot Hjørundfjorden og alle dets herligheter neste dag, men først er det mat og kos rundt bålet.

I løpet av natta blåser det litt opp. Så går det over til snø og litt mer vind, før væromslaget er komplett med vind og regn. Så mye for den planlagte frokostutsikten! Mens Anders og Therese må tidlig opp for å rekke vakta i skitrekket, ser Linda og jeg ingen grunn til å haste avgårde. Vi tar livet med ro, og innen vi er klare for avmarsj er været blitt nesten greitt.

Nedover går det overraskende bra for oss begge. Linda med pulk og jeg med tung sekk. Det hjelper såklart med nyoppkjørt løype, men ingen av oss ramler og det gir plusspoeng. Jeg og nyskia (Åsnes Nansen) blir stadig bedre venner på vegen nedover, og når jeg har avtalt å møte resten av familien i skitrekket er det fjellskia som blir med. Etter 2-3 timer i barnebakken og testing av telemarkformen (kan bli bedre) har skrotten fått sitt og sinnet påfyll. Konklusjonen er at formen er stadig stigende, men med potensiale til å bli bedre. Og at 24-timerstur konseptet fungerer til fjells også!

Takk for herlige timer i lag! Det gledes til neste tur :) Men spørs om jeg ikke snart må legge inn en padletur først......

Tempelet/Vardan (963 moh)

Finn.no er eit skattekammer for slike som meg, og jaggu har eg ikkje klart å finne eit par flett nye Åsnes Nansen ski til ein billig penge. Rett nok befinn dei seg i Trondheim, men eg har då kontakter som er innom byen av og til, og før eg visste ordet av det stod dei klare til avhenting på Sunndalsøra.  Som eg likevel frekventerer med jamne mellomrom. Avtale om henting av ski kombinert med tur vart etablert, nye bindingar og utstyr vart pakka og så var det klart for helg på Øra, som dei lokale seier. 

Litt sein start på laurdagen til den heilt lange turen fordi eg først måtte innom sportsbutikken å få montert bindingar på, så vi såg oss ut ein enkel tur. Med utgangspunkt i skianlegget på Børset, tok vi trekket opp og sikta oss inn på Tempelet. Passe langt og oppkjøyrt trase. På med fellar and off we go.

Skia verkar akkurat så gode som eg har blitt tipsa om. Og ettersom kondisen er betre i år enn i fjor på same tid, er det ikkje så værst i motbakkane heller. Det eg derimot ikkje hadde tenkt på var å plastre hælen før vi for, så opp den siste bakken kjende eg på gnagsår. Urutinert og unødvendig! Det var surt og kaldt oppe ved Tempelet så vi knipsa nokke få bilder og for ned att til skianlegget for å lunsje. Finfin plass å sitte medan folk hylte forbi nedover.

I løpet av dagen har pudder gått over til kram snø, og når skiferdigheitene er slik dei er-det er trass alt sesongens første tur-går det smått med meg nedover. Skia er det ingen ting å seie på jaffal, dei svingar som berre det. Her er det berre ein ting som skal til og det er trening. Men det skal ikkje stå på utstyret!

Dekktrekking i Åmdalen (Ørsta)

Therese er over middels ivrig etter å fare på tur. Og over middels ivrig etter å halde seg i form. Og der har ho eit triks ho deler villig vekk: nemleg å trekke dekk. Du veit- slik som Børge Ousland og Tjukken & Lillemor held på med når dei ligg i trening for å krysse Grønland. Effektivt, men tungt både fysisk og mentalt (Altså- trekke dekk? Seriøst??) Eg har lenge unngått å havne i ein slik situasjon (trekke dekk altså)- eg bur tross alt i by der slikt ikkje er vanleg tidsfordriv, og har komme meg unna med å bære sekk med vekt i staden. Ikkje at det er så vanleg å drasse rundt på ein 85 l sekk heller, men sekk er liksom eit meir vanleg syn enn dekk i byen uansett.

Anyway- Therese har funne ut at det er kjekkare å være litt sosial når ein først er ute og luftar dekket sitt og inviterte nokre venner til felles innsats i Åmdalen. Eg skulle få låne både dekk og sele og kven kan seie nei til eit slikt tilbod? 25 km løype og stigning på 500 m. Akkurat ja.... Etter ein lengre diskusjon med meg sjølv konkluderte eg med at eg kanskje kunne klare halve runden, som løypa gav rom for. Under sterk tvil. Så då satt eg der då. På ferga. Grytidleg ein søndags morgon, og tenkte at....nei eg trur eg held det for meg sjølv..., medan vanlege folk satt heime og åt frukost.

Dei første 4 km gjekk greitt. Eg pusta dei andre i nakken. Så vart det meir stigning og dermed vart forskjel i kondis meir påtakeleg. Etter to tredjedeler var hjernefunksjonen min sterkt redusert. Eg klarte berre å fokusere på å sette ein fot framfor den andre. Steg for steg. Siste bakken opp eksisterte eg berre. Eg var tom. Fullstendig tom. Det er då der er godt å bli møtt av eit jubel frå dei allereide framkomne, bål som Anders hadde mekka, sitteunderlag og kaffi på kok. Fy fader for ein gjeng! Etter litt båling og foring takka eg for meg medan dei andre gjekk same ruta attende til start. Om eg vert med neste gong? Jaudå. Må berre få restituert meg først.

Litt begrensa kor artig det er å sjå baksida av nokon som dreg dekk kilometer etter kilometer, men eg berre måtte dokumentere turen med bilde for eiga del. Bålbileta er det Anders som har teke- eg var rett og slett for slien til å knipse meir.

Takk for laget- sjåast om litt!

Sliten, men nøgd med eiga innsats

Mor og lillemor på tur

Mor har lovet lillemor telttur i løpet av jula. Planer blir lagt, men som så ofte skjer kommer det andre ting i veien og telttur utgår. Lillemor er skuffet. Meget skuffet. Det er meldt vind og mere vind fremover, og mor er ikke så veldig gira på telting aleine med lillemor i kuling. Men lillemor gir seg ikke, gnåler og maser om denne teltturen hun gjerne vil på og til slutt må jeg gi etter. Jeg vet om et sted i litt le for vinden, ikke så veldig lang fra bilveg. Litt nærme bebyggelsen er det, men skitt au. Så mens det blåser ute pakker vi inne.

Yess- endelig! Lillemor står klar på parkeringsplassen med sekken på ryggen og er strålende fornøyd. Om hun tror det blir skummelt å ligge i telt når det er så mye vind? Niks. Mor er jo med. Så da så. Vi tusker oss avgårde og finner teltplassen. 5 minutters gange, men tur er tur. Avstand er likegyldig- det er selve teltingen som er poenget i kveld.

Klokka er 22.00 og vi er kommet i soveposen. Vinden rusker kraftig i teltduken-kuling- minst, men Lillemor er fornøyd. Meget fornøyd. Hun tar fram "Tusen og en natt" og koser seg glugg ihjel. Så er det tannpuss og kveld. Natta går greitt. Vi sover sånn någenlunde mens vinden uler. Fikser frokost, og pakker sammen. Åh! så fint det er her- utbryter lillemor når hun i dagslyset ser hvor vi har teltet. Og det er det.

Så er turen over og vi ramler inn døra mens de andre spiser frokost. Om vi fikk sove? Såklart, sier lillemor fornøyd! Og er lillemor fornøyd- da er mor fornøyd.

Godt Nytt Turår!

Motvindspadling i Ulsteinvik

Synne er på besøk i området og eg og Mildrid fann ut at då må vi nesten ut og helse på. 13-14 ms er meldt og det bør vi kunne takle. Ut frå vindretning og tryggleik vert Litlesandvika på Dimna valgt. Så lenge vi held oss inne i vågen kan lite gå gale. I værste fall vert det langt å gå attende til bilane, men det toler vi.

Litt lenge sidan eg har vore ute i vind kjenner eg. Og endå lenger sidan eg har padla med både bølger og vindrosser inn frå sida samstundes. Bølgene var no ikkje allverda. Men vindkasta kom så brått og var uråd å forberede seg på. Så det gjekk som det måtte. Eg kolva. Ufrivillig. For første gong på gudane må vete kor lenge sida. Eg skjønte ikkje heilt kor det gjekk til ein gong før eg såg på bileta etterpå. Men om du ser på bileta skjønar du det.

Padlevottar med ullvottar inni når du har eit lånt spruttrekk som sitt so inni hampen fast er heller ingen høydare under slike forhald. Eg komla med å finne hempa, og eg måtte sleppe åra for å kunne bruke både hender til å løyse ut, men eg vart ikkje stressa fordiom. I ettertid har eg tenkt at det er jaggu bra vi har øvd mykje på rulling og bading i kaldt vatn, for når du heng der opp ned i kaldt vatn og ikkje kjem ut med ein gong, skal eg love deg det er fort gjort å få panikk. Anyway- vi fekk teste kammeratreding under realistiske forhald, og det gjekk no greitt. Dei var nok litt engstelige dei som stå på land og såg oss, men det er berre å slappe av folkens- dette klarer vi!

Etter ein times tid utpå var eg passe lei, og då var det faktisk kjekt å kunne avslutte med litt surf inn mot stranda. Potensiell bra leikeplass det her når det er mykje vind! Bra trening for rygg, mage, leggar og kondis. Og ikkje minst er det godt å få kjenne på korleis kraftig vind oppleves på kroppen i fall det skulle komme uforvarande til nytte ein dag. Den kraftigaste vinden som vart registrert på målestasjonen i Ørsta i tidsrommet vi var ute var på 15,2-15,7 ms, og målestasjonen på Vigra 14,7-17,1 ms. Så einkvann plass rundt der var det nok i dei kraftigaste rossene.

Avslutningsvis måtte vi ta ein desemberdukkert in the nude mens haglskuren gjekk, men dei bileta får du ikkje sjå ;)