Dekktrekking i Åmdalen (Ørsta)

Therese er over middels ivrig etter å fare på tur. Og over middels ivrig etter å halde seg i form. Og der har ho eit triks ho deler villig vekk: nemleg å trekke dekk. Du veit- slik som Børge Ousland og Tjukken & Lillemor held på med når dei ligg i trening for å krysse Grønland. Effektivt, men tungt både fysisk og mentalt (Altså- trekke dekk? Seriøst??) Eg har lenge unngått å havne i ein slik situasjon (trekke dekk altså)- eg bur tross alt i by der slikt ikkje er vanleg tidsfordriv, og har komme meg unna med å bære sekk med vekt i staden. Ikkje at det er så vanleg å drasse rundt på ein 85 l sekk heller, men sekk er liksom eit meir vanleg syn enn dekk i byen uansett.

Anyway- Therese har funne ut at det er kjekkare å være litt sosial når ein først er ute og luftar dekket sitt og inviterte nokre venner til felles innsats i Åmdalen. Eg skulle få låne både dekk og sele og kven kan seie nei til eit slikt tilbod? 25 km løype og stigning på 500 m. Akkurat ja.... Etter ein lengre diskusjon med meg sjølv konkluderte eg med at eg kanskje kunne klare halve runden, som løypa gav rom for. Under sterk tvil. Så då satt eg der då. På ferga. Grytidleg ein søndags morgon, og tenkte at....nei eg trur eg held det for meg sjølv..., medan vanlege folk satt heime og åt frukost.

Dei første 4 km gjekk greitt. Eg pusta dei andre i nakken. Så vart det meir stigning og dermed vart forskjel i kondis meir påtakeleg. Etter to tredjedeler var hjernefunksjonen min sterkt redusert. Eg klarte berre å fokusere på å sette ein fot framfor den andre. Steg for steg. Siste bakken opp eksisterte eg berre. Eg var tom. Fullstendig tom. Det er då der er godt å bli møtt av eit jubel frå dei allereide framkomne, bål som Anders hadde mekka, sitteunderlag og kaffi på kok. Fy fader for ein gjeng! Etter litt båling og foring takka eg for meg medan dei andre gjekk same ruta attende til start. Om eg vert med neste gong? Jaudå. Må berre få restituert meg først.

Litt begrensa kor artig det er å sjå baksida av nokon som dreg dekk kilometer etter kilometer, men eg berre måtte dokumentere turen med bilde for eiga del. Bålbileta er det Anders som har teke- eg var rett og slett for slien til å knipse meir.

Takk for laget- sjåast om litt!

Sliten, men nøgd med eiga innsats